Παράξενο καλοκαίρι...

Γράφει η Ροζαλία

 

...Λίγες οι νύχτες με φεγγαρι που μ αρεσαν...Ιούνιος καυτος. Ο μήνας των αλλαγών, της αρχής ή του τέλους,της γλυκόπικρης γεύσης της συνειδητής ωριμότητας. Σκιές που μακραίνουν στην άσφαλτο και μέρες που κονταίνουν στο ημερολόγιο.Κι όλα γύρω , σχεδόν όλα αγοραία κι εμπορεύσιμα, μεταπρατικά κι ευπώλητα. Αξίες οι αναξιότητες και υπαρκτοί οι αν-ύπαρκτοι. Οι θορυβούντες και οι κόλακες. Οι πολυπράγμονες κι αδέξιοι. Οι αναλφάβητοι διανοητικά και ψυχικά. Οι ετερόφωτοι και οι παρατρεχάμενοι. Οι απολίτιστοι επιβήτορες κάθε κοινωνικής αξίας. Οι γελοίες μαριονέττες ορατών και αοράτων δακτύλων. Ο κόσμος που δεινοπαθει και χειμάζεται και υποφέρει, γιατί ώρισε τη ζωή του πολύ μακράν του φυσικού και της πραγματικής ανάγκης κι επιθυμίας. Ο κόσμος που υστερεί γιατί θαρρεί πως ευτελίζεται-κι ευτελίζεται- από συμπεριφορές αετονύχηδων.

 

Ο κόσμος που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει μια τοση δα σπιθα προσδοκίας. ο κόσμος εκείνος που δεν έπαιξε στη ρουλέτα του σκοπού που αγιάζει τα μέσα. Ο κόσμος εκείνος που ήθελε κάποτε να ζήσει, να δημιουργήσει, να προοδεύσει, χωρίς να κλείσει με νόημα το μάτι, χωρίς να σηκώσει το τηλέφωνο, χωρίς να ειναι διαπλεκόμενος. Ο κόσμος εκείνος που ήθελε να μεγαλώνει όμορφα, αποκομίζοντας σοφία και πραότητα και σύνεση. Εκείνος λοιπόν ο κόσμος έκανε ένα λάθος. Δεν το κατεστησε σαφές. Δεν το διεμήνυσε εμπράκτως προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεν έστειλε τελεσίγραφο και απολυτήριο στους καταχρώμενους τα αναφαίρετα δικαιώματά του. Δεν έθεσε απαγορευτικό στους οφθαλμολάγνους και στους άρπαγες των δικών του πραγμάτων. Τους άφησε να τα βατεύσουν όλα. Και τα δικα τους, αλλα και τα δικά του. Και τον κατέστησαν βουβο με ανάπηρες αισθήσεις να αδυνατεί να απολαύσει το ελάχιστο και το μέγιστο.