To 1ο βραβείο στον 1ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό ΕΛΙΚΩΝ

To ποίημα που κέρδισε το 1ο βραβείο στον 1ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό ΕΛΙΚΩΝ γράφτηκε από τη συμμετοχή με το ψευδώνυμο ΕΛΕΝΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ, η οποία καλώς εχόντων των πραγμάτων θα είναι μαζί μας στη Λιβαδειά κατά την τελετή απονομής των Βραβείων. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να ειπωθούν για το ποίημα αυτό  αλλά και για τον 1ο Διαγωνισμό ΕΛΙΚΩΝ. Θα επανέλθουμε λοιπόν...

ΕΥΔΟΜΕΡΟΣ (Η επιστροφή του Οδυσσέα)

Στην πραγματικότητα

Ητανε όλα πραγματικά

οι τοίχοι της σιωπής

στην αποβάθρα του παράθυρου

τα θηριώδη κοντέινερ

με τα αποικιακά εδώδιμα

“Blue Sky”, “Red Star”

οι συριγμοί των φουγάρων

στα αδειασμένα ποτήρια

-πάλι σαλπάρει ο Οδυσσέας-

τα αρχαία τρικάρτατα

μέσα στα διάφανα johny

που διέσχιζαν κάθετα

τις συμπληγάδες των βιβλίων

Στην πραγματικότητα

Ητανε όλα πραγματικά

τα μπλε “Old Holborn”

τα πολύχρωμα φράκταλ

οι κάφτρες στα κατάρτια

που αναβόσβηναν

πάλσαρ

τόσες ακατάληπτες συντεταγμένες φυγής,

πορείες θύελλες

χαραγμένη φωτιά

σε φθαρμένα νηολόγια

με γραμμές τεθλασμένες

μετανιωμένες πρόωρα

με ακρίβεια μαθηματικής πράξης

Στην πραγματικότητα

Ητανε όλα πραγματικά

ο ωκεανός στο χαλί της σάλας

δίπλα στην παλιά μπερζέρα

που ξεπάγιαζε καλυμμένη

με χειμώνες

η γυάλινη πόλη με τους πληγωμένους σπόνδυλους

από κίονες

και τα κομμάτια αφρολέξ

στους καθρέπτες

των ζωντανών

-άλλη μια μετακόμιση έμεινε στη μέση-

Με μαύρα σεντόνια

το ιστιοφόρο διέπλευσε

την βαθιά ρυτίδα στο δεξί σου βλέφαρο

-εκείνη τη ρυτίδα σου που κάνεις όταν γελάς-

κι εκεί στο πάτημα της χήνας

η ξύλινη σχεδία άραξε

στο νησί

της κρεβατοκάμαρας

για μια στιγμή

-σαν δάκρυ

(ξέχασες να αλλάξεις τα πανιά

κι αυτοκτόνησα)

ύστερα φόρεσες τις δερμάτινες μπότες σου

-Μπότες φτιαγμένες για περπάτημα-, έλεγες,

-Γιατί έχουμε δρόμο πολύ μέχρι το τέλος του κόσμου

και δεν θα προλάβουμε να διασχίσουμε την Ερυθρά Θάλασσα

όρθιοι πάνω στα νερά. Αν κλάψεις…

-Γίνεται;

-Όλα γίνονται

Στην πραγματικότητα

τίποτα δεν ήταν πραγματικό

το London Eye

οι Φαίακες

ο χρόνος

τα ονόματα

έμαθες να μην εμπιστεύεσαι τους χάρτες

με τις θαμπές λεωφόρους του ξενιτεμού

εγώ δεν έμαθα

στην πραγματικότητα

ο μόνος –έντιμος- δρόμος

για τη φυγή

είναι αδιέξοδο