Καθημερινή ηλεκτρονική εφημερίδα για τους λάτρεις των παρασκηνίων αλλά και των ειδήσεων από τη Βοιωτία.
Στείλτε μας τις ειδήσεις σας στο viotia@gmail.com.
Πρoσθέστε την εφημερίδα μας στα αγαπημένα σας: πιέστε [CTRL] + [D]
Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009
N' ανθίζουν μυγδαλιές μες στο Φλεβάρη
... μια μυγδαλιά και δίπλα της εσύ. μα πότε ανθίσατε; στέκομαι στο παράθυρο και σας κοιτώ και κλαίω. τόση χαρά δεν την μπορούν τα μάτια..
από που η φωτό; το ποίημα του βρεττάκου διαχρονικά συγκινητικό για ότι ανθίζει, καρποφορεί και χαμογελά, ακόμα και στην περιρρέουσα παγωνιά και νέκρα. πολιτικό και ποιητικό και κοινωνικό, όλα μια αδιαχώριστη ενότητα για τον άνθρωπο που μάχεται.
...Πράγματι!. η ύπαρξη του δεν ήταν άλλη από κείνη ενός ηθοποιού, ενός ηθοποιού όμως, του οποίου ολόκληρη η ζωή έχει γίνει μέχρι και την τελευταία της ασήμαντη καθημερινή λεπτομέρεια, ένας και μοναδικός ρόλος, ένας ρόλος που με εξαίρεση μερικές σύντομες ώρες απομόνωσης και ξεκούρασης, απορροφούσε κι έτρωγε συναχώς όλες του τις δυνάμεις...Η παντελής έλλειψη ενός αληθινά θερμού ενδιαφέροντος που θα τον απασχολούσε, η φτώχεια και η ερημιά μέσα του -μια ερημιά τόσο δυνατή, που γινόταν σχεδόν αδιάκοπα αισθητή σαν ακαθόριστο άγχος που τον καταπίεζε-, όλα αυτά συνδεδεμένα μ ένα αδυσώπητο εσωτερικό καθήκον και με μια ανυποχώρητη αποφασιστικότητα να υποδύεται το ρόλο του με κάθε τίμημα αξιοπρεπώς, να κρύβει με κάθε μάσον την αδυναμία του και να κρατά τα προσχήματα, είχαν κάνει τη ζωή του αυτό που ήταν: την είχαν κάνει τεχνητή, συνειδητή, βεβιασμένη, και είχαν ως συνέπεια τη μετατροπή κάθε λέξης, κάθε κίνησης, κάθε ελάχιστης πράξης παρουσία άλλων σε κοπιαστικό και εξουθενωτικό θεατρικό παίξιμο. .......Τότε η κούραση και ο κορεσμός ξεχείλιζαν μέσα του, σκοτείνιαζαν τα μάτια του και τουκλεβαν τη δυνατότητα να ελέγχει τους μυς του προσώπου του και τη στάση του σώματός του. και τότε μόνο μια επιθυμία τον κατείχε: να ενδώσει σε αυτή την παθητική απελπισία, να το σκάσει και να ακουμπήσει το κεφάλι του πάνω σ ένα δροσερό μαξιλάρι. Τ. Μαν
από που η φωτό; το ποίημα του βρεττάκου διαχρονικά συγκινητικό για ότι ανθίζει, καρποφορεί και χαμογελά, ακόμα και στην περιρρέουσα παγωνιά και νέκρα. πολιτικό και ποιητικό και κοινωνικό, όλα μια αδιαχώριστη ενότητα για τον άνθρωπο που μάχεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσιος Λουκάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡομαντικός ο Βρεττάκος, ιδανικός για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Mε class βέβαια.
...Πράγματι!. η ύπαρξη του δεν ήταν άλλη από κείνη ενός ηθοποιού, ενός ηθοποιού όμως, του οποίου ολόκληρη η ζωή έχει γίνει μέχρι και την τελευταία της ασήμαντη καθημερινή λεπτομέρεια, ένας και μοναδικός ρόλος, ένας ρόλος που με εξαίρεση μερικές σύντομες ώρες απομόνωσης και ξεκούρασης, απορροφούσε κι έτρωγε συναχώς όλες του τις δυνάμεις...Η παντελής έλλειψη ενός αληθινά θερμού ενδιαφέροντος που θα τον απασχολούσε, η φτώχεια και η ερημιά μέσα του -μια ερημιά τόσο δυνατή, που γινόταν σχεδόν αδιάκοπα αισθητή σαν ακαθόριστο άγχος που τον καταπίεζε-, όλα αυτά συνδεδεμένα μ ένα αδυσώπητο εσωτερικό καθήκον και με μια ανυποχώρητη αποφασιστικότητα να υποδύεται το ρόλο του με κάθε τίμημα αξιοπρεπώς, να κρύβει με κάθε μάσον την αδυναμία του και να κρατά τα προσχήματα, είχαν κάνει τη ζωή του αυτό που ήταν: την είχαν κάνει τεχνητή, συνειδητή, βεβιασμένη, και είχαν ως συνέπεια τη μετατροπή κάθε λέξης, κάθε κίνησης, κάθε ελάχιστης πράξης παρουσία άλλων σε κοπιαστικό και εξουθενωτικό θεατρικό παίξιμο.
ΑπάντησηΔιαγραφή.......Τότε η κούραση και ο κορεσμός ξεχείλιζαν μέσα του, σκοτείνιαζαν τα μάτια του και τουκλεβαν τη δυνατότητα να ελέγχει τους μυς του προσώπου του και τη στάση του σώματός του.
και τότε μόνο μια επιθυμία τον κατείχε: να ενδώσει σε αυτή την παθητική απελπισία, να το σκάσει και να ακουμπήσει το κεφάλι του πάνω σ ένα δροσερό μαξιλάρι. Τ. Μαν
μικρό πουλί τριανταφυλλί... χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα.
ΑπάντησηΔιαγραφή