Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Χρόνια Πολλά


Ο,τι αγαπάμε δεν μπορούμε να το κρίνουμε.

8 σχόλια:

  1. Ανώνυμος12/12/2008 12:43 μ.μ.

    ...Στην αγορά του αλ χαλιλι τα πουλάν τα δυο σου χείλη δυο περιουσίες κι άλλη μια. τέσσερις εγώ θα δώσω θα πληρώσω όσο κι όσο να μου κάνουν μια μελανια..
    Αφιερωμένο εξαιρετικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος12/12/2008 9:19 μ.μ.

    rozalia
    ο βήχας, ο παράς κι ο έρωτας δεν κρύβονται. Φονάζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος12/12/2008 9:20 μ.μ.

    Φωνάζουν εννοούσα, αλλά που μυαλό για ορθογραφία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος12/12/2008 10:08 μ.μ.

    Είσαι αλλού φίλε μου; στο εύχομαι ναχεις χάσει το μυαλό σου εξαιτίας του τρίτου που αναφέρεις.
    ο έρωτας είναι η μόνη ανθρώπινη κατάσταση που μέσα απ τις διαδρομές του οδηγεί τον άνθρωπο στην αυτογνασία και στην επιστροφή στην παιδικότητα. Δε με χαλάει, ούτε κι εσένα βέβαια, υποθέτω να φαίνονται και οι παράδες, αρκεί να υπάρχουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος12/12/2008 10:28 μ.μ.

    "...άσε τα λόγια και τα παζάρια, η αγάπη θέλει παληκαριά..." έλεγε ένα τραγούδι της δεκαετίας του '70Παραμένει, ωστόσο, επίκαιρο, ου μην και διαχρονικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος12/12/2008 10:30 μ.μ.

    το χειρότερο είναι χωρίς φράγκο κι αγάπη,να βήχεις μόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος12/13/2008 9:55 π.μ.

    Εάν γιόρταζα, εάν ήμουν υγιής, εάν είχα ακόμα την ικανότητα "να ήμουν αντιληπτή ως άνθρωπος" και ήμουν στη θέση σου, εσένα που σου αφιερώθηκε όλη αυτή η τρυφερότητα, θάλεγα πως "το λουλούδι της αγάπης και της καταιγίδας μια για πάντα το κόψαμε"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος12/15/2008 12:50 π.μ.

    "..Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.."
    Στο κρυσταλλάκι της ζωής μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή